Kościół wzmiankowany był w 1414 r. Od 1667 do 1923 r. pełnił funkcję kościoła filialnego. Wzniesiony w 1. pół. XIV w., był kilkakrotnie przebudowywany i odnawiany.
Gotycki, orientowany, murowany z cegły na kamiennej podmurówce, z użyciem cegły zendrówki ułożonej partiami rombowo. Bryła kościoła wzniesiona na rzucie prostokąta, z kwadratową wieżą przechodzącą w partii dachu w ośmiobok. Do ściany północnej, przy północno-wschodnim narożniku kościoła, przylega wzniesiona w XVII w. na planie kwadratu zakrystia. W miejscu styku północnej ściany wieży i zachodniego boku korpusu wieżyczka schodowa. Ściany korpusu zwieńczone tynkowanym fryzem opaskowym. Ściana wschodnia zwieńczona trójkątnym szczytem z 2. pół. XIX w., dekorowanym ostrołukowymi blendami i sterczynami. Szczyt zachodni wto piony w wieżę. Ściany wieży w dolnej części przedzielone na kondygnacje ceglanym fryzem ząbkowym, ponad którym ostrołukowe blendy. W partii 8-bocznej wieży kondygnacje oddziela tynkowany fryz opaskowy (w niższej kondygnacji ostrołukowe blendy z prostokątnymi otworami doświetlającymi wieżę, w górnej zaś prostokątne blendy z podobnymi otworami). Otwory okienne i drzwiowe korpusu ostrołukowe, okna obustronnie rozglifione. Wejście do kruchty podwieżowej zamknięte półkoliście, pod wieżą ostrołukowy, bogato profilowany portal. W ścianie południowej ślad po zamurowanym portalu. Korpus kryty 2-spadowym dachem, którego część północnej połaci przechodzi nad zakrystię (połać północna kryta dachówką mnich-mniszka, połać południowa esówką). Dach zakrystii kryty karpiówką ułożoną w koronkę, na wieży – namiotowy, kryty dachówką mnich-mniszka. Wnętrze kościoła nakryte 3-boczną pozorną kolebką, prawdopodobnie XVI-wieczną, z dwoma profilowanymi podciągami. W zakrystii sklepienie kolebkowo-krzyżowe, pod wieżą sklepienie krzyżowo-żebrowe.
W kościele dominuje wystrój barokowy, chociaż dość bogato przedstawia się również sztuka gotycka. W XVII-wiecznym feretronie znajdują się gotyckie rzeźby: Matki Boskiej z Dzieciątkiem Tronującej z 1. pół. XIV w. i św. Diakona z ok. 1500 r. Ponadto gotyckie: krucyfiks z 3. ćw. XIV w., cztery płaskorzeźby apostołów i płaskorzeźbione popiersie proroka z 4. ćw. XIV w. Grupa Ukrzyżowania na tęczy jest późnogotycka i pochodzi z 2. pół. XVI w. Na ten okres datuje się także rzeźbę Chrystusa Zmartwychwstałego. Granitowa kropielnica wydaje się być również średniowieczna. Sztukę późnorenesansową reprezentują rzeźby dwóch niewiast z początków XVII w., obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1645 r., boczne ołtarze: lewy św. Bartłomieja z regencyjnym antependium kurdybanowym i prawy św. Huberta z 1. pół. XVII w. Konfesjonał, ambona i chór muzyczny datuje się na koniec XVII w. Barokowa chrzcielnica, późnobarokowe: ołtarz główny z 2. ćw. XVIII i prospekt organowy z połowy XVIII w. Instrument organowy wykonany w 1911 r. (autor: A. Terletzki, Ed. Wittek). Z przełomu XVII i XIX w. pochodzi krucyfiks. Sztuka złotnicza jest dość skromna. Wspomnieć tumożna o krzyżu ołtarzowym z 1870 r. Dzwon odlany w 1651 r. przez Augustyna Koscha.
Zabytki przemieszczone: do Muzeum Diecezjalnego w Pelplinie zostały wzięte w depozyt gotyckie rzeźby Matki Boskiej z Dzieciątkiem Tronującej z 1. pół. XIV w. i św. Diakona z ok. 1500 r. oraz gotycki krucyfiks z 3. ćw. XIV w. a także płaskorzeźby z popiersiem proroka oraz dwóch niewiast i 4 płaskorzeźby apostołów (z 4. ćw. XIV w.).
