Kościół został wzniesiony na przełomie XIII/XIV w., w 1410 r. spalony, w 1445 r. odbudowany. Na początku XVII w.przebudowany. Od 1756 do 1930 r. pełnił funkcje kościoła filialnego. w 1875 r. został wyremontowany, a w 1963 r. odnowiono jego wnętrze. Kościół gotycki, przekształcony w duchu renesansowym na początku XVII w. Orientowany.
Murowany z kamienia – szczyty i górne kondygnacje wieży ceglane. Kościół salowy z niewielką prostokątną zakrystią od północy, kwadratową, tynkowaną kaplicą przekształconą z dawnej kruchty zniesionej na pocz. XVII w. przy ścianie południowej, i z kwadratową wieżą od zachodu. Ściany boczne zwieńczone fryzem ceglanym prawdopodobnie w 1875r. Szczyt wschodni z XIV w. – schodkowy, rozczłonkowany sterczynami ustawionymi ukośnie, pomiędzy którymi blendy. Szczyt zachodni wtopiony w wieżę, zdobiony ostrołukowymi blendami. Wieża podzielona na trzy kondygnacje tynkowanymi fryzami, dekorowana blendami, zwieńczona attyką. Od zachodu bogato profilowany portal ostrołukowy. Dach nad korpusem dwuspadowy, nad zakrystia pulpitowy, kryty dachówką esówką, wieża zaś nakrytamurowaną 4-spadową iglicą. Wnętrze kościoła kryte stropem belkowym, prawdopodobnie XVIII-wiecznym, w zakrystii sklepinie kolebkowe z lunetami, w kaplicy krzyżowe, pod wieżą strop płaski.
Wystrój kościoła datuje się głównie na XVII i XVIII w. Z 1 połowy XVII w. pochodzą późnorenesansowe: ołtarz główny i ołtarz boczny lewy (Matki Boskiej z Dzieciątkiem) oraz ambona. Drugi ołtarz boczny – prawy – p.w. św. Rocha datowany jest na 1 połowę XVIII w. Granitowa kropielnica jest być może średniowieczna. Organy o zewnętrznej oprawie neoromańskiej i współczesnym jej wyposażeniu (z początku XX w.), zbudowane przez firmę: Orgelbauanstalt A. Terletzki, Inh. Ed. Wittek, Elbing (Elbląg); instrument: traktura mechaniczna, wiatrownica mechaniczno-stożkowa, 5 rejestrów, 1 manuał + pedał (podwieszony), miech fałdowy. Ciekawe jest także złotnictwo, na które składają się: barokowa monstracja z 2 połowy XVIII w. z cechą miejską Torunia oraz imienną Stefana Petersena, barokowe kielichy z 2 połowy XVII w. i cztery cynowe z XVIII w., XVIII-wieczne świeczniki ołtarzowe i barokowy reflektor mosiężny z herbem Ślepowron z 2 połowy XVII w.
